Pseudowiersze Yap

Yap_Snow

Dziękuję wszystkim za komentarze Smile

.
I znowu tworzę ._. .
Najpierw Jagoda uznała, że jej życie jest nudne i postanowiła napisać coś porąbanego.

"Dialog szaleńców"

-Moje oczy, Twoje oczy
Zaraz krew oblicze zbroczy.

-Dwóch szaleńców i dwie twarze
Sztylet mój Twe grzechy zmaże.

-Dłoń wyciągnij ku ciemności,
Zobacz, nóż posoką błyszczy.

-Wszystko drży przed Twoim cieniem,
Ale ja nie jestem wszystkim.

Nienormalny, oszalały,
Wróg Twój wszystko co się rusza.

-Ty zaś miłość dałaś wrogom,
Głupia, miękka, babska dusza.

-Tak, okażę ją i Tobie,
Bo na palcach już się skrada

W moim ostrzu zachowana
Łaska. Siła. Uśmiech. Zdrada.

Za trofeum dla wieczności
Niech posłużą Twoje złości,
Nienawiści, okrutności.

Za synów i córki nicości.

Żegnaj.

Następnie po długich posiadach na internecie, po półgodzinnym waleniu głową w poduszkę i totalnym załamaniu tumblrowo-nerwowym Jagoda chwyciła tableta i w desperacji napisała coś takiego:

"Sensacja"

Twarz odzyskałeś na moment,
Lecz co ci po owej twarzy,
Jeśli znów znajdzie się człowiek,
Który cię wrednie znieważy.

I zęby zaciskasz z wściekłości,
Mordęga znów się zaczyna.
Przesz naprzód ze świadomością,
Że to nie jest twoja wina.

I widzisz, co oni robią
Z Twym ciałem, umysłem i duszą
Bez granic, bez żadnych obaw,
Że jakąś świętość naruszą.

Zepsuły im się hamulce,
Zepsuło im się sumienie,
Łzy ciurkiem płyną z Twych oczu,
Lecz czy ma to dla nich znaczenie?

Dlatego pokaż wszystkim ludziom
Z błogim wyrazem na twarzy,
Że o takim spraw obrocie
Nie wolno im nawet pomarzyć.

A jeśli pomimo wszystko
Nie porzucą tych dziwnych racji
Proszę, pozwól mi być chociaż
Ich powodem do Twojej sensacji.

I tak sobie potworzyłam.

Nike

Yap, bu

Triumfalny comeback. Świetny pierwszy wiersz i drugi jeszcze lepszy. Jest taki... Nie wiem, jak to określić, ale bardzo mi się podoba, jest taki prawdziwy Smile

Dalszej weny życzy twa Nike Very Happy

Yap_Snow

Dziękuję, moja jedyna ostatnio komentatorko ♥ .
Ludu, wzięło mnie na ŚWIATŁOŚĆ! Koniec świata jest blisko!

Miłość

Kocha wielkie wysokości,
Kocha letnie niebo nocą,
Kocha gwiazdy, które pięknie
Tak się złocą i migocą.

Kocha w sercu mieć nadzieję,
Kocha uśmiech mieć na twarzy,
Kocha radość oraz smutek,
Który się z nią równoważy.

Kocha wolno w dal dryfować
Ciemną nocą w miękkiej toni,
Kocha światły smak wolności,
Którą nieustannie goni.

Koha honor oraz przyjaźń,
Kocha niedoskonałości,
Kocha zagubione dusze
Tak spragnione jej miłości.

Kocha w mroku cicho słuchać
Ciut niesynchronicznych wrzasków,
Kocha wstawać po południu,
Zasypiać dopiero o brzasku.

Kocha wiatru świeży powiew,
Kocha miękki dotyk loków,
Kocha życie brać poważnie,
Na głupoty patrzeć z boku.

Kocha śnić o niemożliwym,
Niebo oraz ziemię ruszać,
Kocha radość dawać światu
Moja artystyczna dusza.

I tak nikt nie skomentuje. A tam ♥ .

Aurelie B.

Rozumiem, że tam jedno "kocha" przez samo 'h' ma współpracować z "honorem"?
Bardzo rytmicznie, opisuje Cię, loczki C:, no, i wreszcie coś bez mroku i braku słów. Rozweselająco. To takie samo uczucie, jak wtedy, gdy pierwszy raz zobaczyłam, że na Mszy przy "Ojcze nasz" ludzie trzymali się za ręce. Takie, jak na stacji usłyszałam muzykę - choć oryginał - z filmiku o tańczących Nedach. Miłe wrażenie.

"Kocha w mroku cicho słuchać
Ciut niesynchronicznych wrzasków"
Czyż to nie piękne?

Bebuuuuuuu

Nike

Ten fragment akurat trochę przeraża, Bu Wink

Świetny wiersz, jaśniutki, w miarę radosny, dobre rymy i radość z życia. Tak dalej! Wink

Yap_Snow

Dziewczyny, dziękuję Wam bardzobardzobardzoooooo! ♥
B., tak, to JEST piękne.
Nike, ten fragment nie przeraża, wpisz sobie w yt Survael i już będziesz wiedziała (za urazy psychiczne nie odpowiadam! xD)
Dziękuję za komenty :* !

W Twym Sercu

W odchłaniach Twej białej piersi,
W czerwieni mięśni i tkanek
Nie bije już żywe serce.
Zostało Ci odebrane.

Wstawili tam bryłę lodu,
Obślizgłą, zimną, ponurą,
Zmrożoną, że po jej dotknięciu
Odrywa się mięso ze skórą.

Ludzie chcieliby ją stopić
Ogniem swej niby- miłości,
Wtedy nie zostałoby w piersi
Twej nic oprócz śmiesznej nicości.

Bo lód roztopiony paruje,
A para w powietrze ulata,
A co by Ci było po sercu
Lecącym na inny kraniec świata?

Dlatego ubiorę łyżwy,
Ostre jak metal o poranku
I zrobię sobie przejażdżkę,
Gładką, bez żadnych przystanków.

Przejażdżkę po Twoim sercu,
Zakończoną zamaszystym obrotem,
A potem raz jeszcze, raz jeszcze,
W tę stronę, a potem z powrotem.

I tak oto swą dziwną osobą
Pełną kantów i innych ostrości
Wyryłam w Twym sercu swe imię.
Pozostanie tam do końca wieczności.

Nike

To o Lwie, nie? xd
Piękne. Cudne. Ty to masz talent do wierszy, w przeciwieństwie do mnie. Rymy są leciutkie, niewymuszone, może tylko to niezbyt pasuje: "A para w powietrze ulata, (...) Lecącym na inny kraniec świata?", bo za długie, ale ujdzie w tłoku. Kocham czytać twoje prace, hihi. Pisz! Wink

Yap_Snow

Dziękuję Ci bardzo, Nike, bo lepiej jeden czytelnik niż zero :* .

Dziś biało. Bez rymów. Nie mam na nie ochoty.
Co to jest? Kolejny żałosny wiersz z ingerencją moich drogich przyjaciół - Anioła Stróża i cienia, którzy nigdy mnie nie opuszczają. A że mają pewne uosobienie to już się Nike pewno domyśli.
Tak się teraz czuję:

Coś więcej

Od zawsze myślałam,
Że jestem czymś więcej.
Nie tylko rzeczą,
Za którą się płaci,
Nie tylko szóstką
Na marniutkim świstku,
Który wiatr zabierze,
Który ogień strawi.
Od zawsze myślałam,
Że jestem dziewczyną,
Że jestem muzyką,
Słowami, zachwytem,
Że jestem bezcenna
Jak stary zabytek,
A nie bezczelna
I nie jako zbytek.
Ale kiedy myśl swoją
Zatracam powoli,
Kiedy inni mózg mój
Piorą, wykręcają,
Koścista ręka
Łapie mnie za ramię,
Dłoń moją trzyma ta druga,
Dziecięca.
"Poczekaj, pomyśl.
Ty należysz do nas."
I znów łapię oddech.
Znów jestem czymś więcej.

Aurelie B.

theośiszczuryyouwerehighyouarehighonlyontheotherplane

Bran.

Yap_Snow

Gratulacje, mistrzu rozkminów!
TAK.
Prawda :3 .

Nike

"Że jestem bezcenna
Jak stary zabytek,
A nie bezczelna
I nie jako zbytek."

Yap, mój mistrzu. Kocham, kocham, kocham! ^^
Wspaniały wiersz. Nie dość, że się wszędzie rymuje, to na dodatek jest wspaniały. Pokazuje tą wyjątkowość, co ją teraz chcą zeszmacić i zmieszać z wódką. I plus za bezczela Wink

Yap_Snow

Wracam sobie podenerwowana do domu, a tu widzę taki komentarz!
Nike, nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy. Jak bardzo Ci dziękuję, teraz wiem, że jeszcze mam dla kogo pisać ^^ .

Yap_Snow

Ach, jakże niezmiernie Wam dziękuję za tę lawinę komentarzy, przychylnych ocen. Tak się cieszę, że tylu ludzi czyta moje wiersze! Nawet nie wiecie, ile to dla mnie znaczy!
A teraz na serio.
Wstawiam kolejny wiersz dla pani Pustki z rodu Nicość, odwiecznego gościa tematów założonych przez mnie.
Nike, B., może uda Wam się wyłowić z pustki to dzieło. Jesteście naj :* .

Bohater

Możesz wszystkie łzy wypłakać,
Twarz rozdrapać i głos zedrzeć -
- Silny czeka Cię upadek
Z mojej głowy wprost na kartkę.
Ubiorę Cię tylko w litery,
Znaków krocie na papierze.
Wolałbyś być żywy, silny,
Ale ja mam inne plany,
Kilka kresek, mój kochany,
Trochę więcej ruchów ręką,
Tu ułamię, tam przypalę...
W labiryncie zdań i słówek
Stanie mały, kruchy domek
Smoki, lwy i inne bestie
W liter przyodziane skórę
Będą mogły Cię rozszarpać
I zamienić w krwawą miazgę,
A tej czarnej krwi strumienie
W dół pociekną mi po kartce,
A ja tylko ją otrzepię.
Jednak może będzie lepiej,
Gdy dłoń moja wszechmogąca
Niczym niesfornego syna -
- Tak podciągnie Cię za kołnierz,
Marionetką na sznureczkach
Dalej będę się zabawiać,
Póki w mej szalonej głowie
Śród wilgotnych ścian tuneli
Nie usłyszę Twego głosu,
Co do siebie mnie przyzywa.
I dla mnie będziesz już żywy.
Ja dla Ciebie będę żywa.
Pogrążeni w samotności -
- Dziewczyna oraz jej myśli
I nikt nigdy nie odkryje,
Ile piękna się w tym kryje
I nikt nigdy nie zobaczy,
Ile myśl ulotna znaczy.

Aurelie B.

Aż tak go nienawidzisz?

Yap_Snow

Tak.

Zamieszczam kolejny ze świadomością, że i tak nikt go już nie przeczyta, ale to nic. Niech błąka się po otchłaniach internetu, może ktoś kiedyś go przeczyta i się z nim zgodzi.

Koszmar Dnia Dzisiejszego (Stwardnienie Sercowe)

W cieplutkim łóżku śród błoniastych kołder,
W tętnicach pierza, centrionie miękkości
Swe ciało nieśmiało układa dziewczynka
I odchorowuje niedobór wrażliwości.

Realia świata, w którym żyje co dzień
Rozsadzają neurony i tętni mózgowie,
Następnie zbudowane w żółtej plamce oka
Wizje eksplodują w jej ciążącej głowie.

Śni jej się znajoma twarz, ale zmieniona:
Powieki zdrętwiałe, szerokie źrenice,
Każdy mięsień zastygł napięty i czeka,
Aż otrzyma komendę: "kontynuuj życie".

pomiędzy bladych, smukłych warg wycieka
Hemoglobiny cienki strumyk krwawy,
Nić procesów przerwana. Nagle wokół stają
Ludzie, lecz nie ludzie. Bo gen w nich szmatławy.

mapie chromosomów na trzynastej parze
W wyniku delecji przemienia się człowiek,
Znika allel, co humanitarność wyznaczał
I tworzy się choroba: stwardnienie sercowe.

"Łzy? Nie bądź wariatką", mówią chorzy, "Co się
Wali, niech się wali, ty wszak żyjesz dalej".
Zawodzi medycyna. Nie ma na to leku.
Zatwardziałość serca rozwija się stale.

Ona jedyna widzi, to ją bardzo boli,
Każdy mały neuron pęka z przeciążenia.
Oni ślepi na męki i głusi na jęki.
Kąciki ust nie wstaną już z grobu zrozpaczenia.

I tak w ciepłym łóżku wśród błoniastych kołder
Na świecie pełnym zębów, pozbawionym gładkości
Swe ciało nieśmiało układa dziewczynka
I odchorowuje niedobór wrażliwości.