Coś a'la wiersze by N.

N.

No dobrze. Pokażę Wam moje wypociny, bo nic lepszego nie mam.

Tonąc w oceanie słów

Kulę się na wielkim łóżku,
Pustym jak mój umysł,
Wciskając głowę w poduszki,
Miękkie jak moje serce,
Chcąc zagłuszyć krzyki,
Nie chcę słyszeć tego,
Co dzieje się ponad moim łóżkiem.
Dwa diabły szarpiące się o moją duszę,
Kawały gorącego mięsa spadające
Wszędzie wokół, tryskające krwią.
Nie słyszę już nic, nic nie widzę,
Nic nie czuję, nie mogę spać,
Nie potrafię żyć, nie chcę umierać.
Słyszę ich głosy, głosy z głębi
Mojej duszy, tak zaśmieconej
Uczuciami bez przyszłości,
Wspomnieniami tak wyblakłymi,
Że nie mogę przypomnieć sobie
Jego młodej twarzy, zbyt młodej
By odcisnęło się na niej czarne
Piętno Śmierci, wypaliło ducha,
Zostawiło bezwładne ciało,
Patrzące zastygłymi oczyma
W zimne gwiazdy.
Zaciskam dłonie w pięść,
Ostre tony wbijają się w moją
Świadomość, tak niespokojną
O jutro i to, co przyniesie.
Chcę wziąć twoją lodowatą dłoń
I odejść daleko, w mrok naszej
Przyszłości, tak smutnej,
Bo wiemy, że już nie zobaczymy
Się w niej więcej.
Ta samotna noc nie powinna
Istnieć, zostać tylko w historii,
Gdzieś, gdzie nikt jej już nie zazna,
Gdzie moglibyśmy być razem,
Chodzić ramię w ramię, drwić
Z Śmierci i smutku,
Wyciągnąć środkowe palce
Prosto do dumnego słońca,
Zatańczyć nad przepaścią,
Krzyczeć tak cicho,
Oddychać bez oddechu,
Śmiać się z beznadziejnych żartów,
Po prostu być.
Ale wiemy oboje, że to tylko głupi
Sen, z którego obudzę się z płaczem,
Bo odszedłeś, jesteś dalej niż daleko
I może już nigdy cię nie zobaczę, ale
Nadzieja umiera ostatnia, prawda?
Jestem Nadzieją
Żyję.

Świat z wrzątku

Jadę w pociągu Losu,
Popijam rap o tym
Ciekawszym smaku,
Siedzę tuż obok Boga,
Śmierć stoi za mną,
A Życie u mych stóp
Plecie z nici przeznaczenia
Skomplikowane sznury,
Które komuś Śmierć
Zawiesi na szyi.
Za oknem migają mi
Zamazane obrazy.
Ktoś płacze,
Ktoś zagłusza siebie
Głośną muzyką,
Ktoś zabija stres
Tańcem z butelką w ręce.
Patrzę na innych pasażerów,
Zajętych swoimi myślami,
Zatopionych w gazetach,
W bzdurnych opowieściach
O tych sławnych.
Patrzę na ludzi, którzy
Chcą pstryknąć fotkę życiu,
Zajęci ustawianiem obiektywu,
Nie widzą rozpaczy za
Bladym uśmiechem.
Pędzę ku słońcu,
Tam, gdzie było niewielu,
Szukam, trzymając się bluzy Boga,
Jak dziecko bojące się tłumu.
Przez ciemne krainy,
Przez góry i lasy,
Cały czas ku słońcu,
Cały czas naprzód, czekając na swoją stację.

Huh, to tyle na dziś.

Aurelie B.

"Nadzieja umiera ostatnia, prawda?
Jestem Nadzieją
Żyję. "

Lubię, lubię, bardzo lubię.

Świat z Wrzątku jest ładnie skomponowany i należy do moich ulubionych.
Gdy B. słyszy "wiersz", to od razu się budzi. Bo to B.

N.

No więc, wiersz napisany szybko. xD Ale może nie tak źle. C:

Zaginął…

Zaginął list, pilnie poszukiwany!
Zaginął list, jutro miał zostać wysłany!
Przyjaciele! Dobry Boże…
Kto mi go szukać pomoże?
W szufladach szydercza pustka
Pod biurkiem kable poplątane…
Za łóżkiem? Zapomniana chustka!
Które miejsca jeszcze niezbadane?
Innych kopert stosy, góry, morza!
Lecz po co mi one, skoro jednej szukam?
Na szyi zacisnęła się strachu obroża,
Nawet do pałacu pajęczego pukam!
Do diabła! – w pustkę wołam.
Ki diabeł? – z pustki słyszę.
Przecież ich nigdy nie chowam!
Ach! Ze złości aż dyszę!

Porozrzucane książki, listy stare
Ktoś mówi coś… gorąco się żali…
Jego życie tak stało się szare!
Ach, i list już dzisiaj wysłali…

Aurelie B.

Zabawny ten wiersz. I o liście. Sama nie wiem, co on nim sądzić. Pajęczy pałac mi się podoba.

Czekam na więcej.

N.

I nowy wiersz. c:

Diabła psalm

Gdzieś daleko w dole
Płonie znajomy ogień
Lecz w nas święty gniew
Unosi wzwyż ku tobie.

Już nie złamane skrzydła
I nie te ciemne myśli.
Łzy tu nie popłyną?
Piekło zginie szybciej.

A w żyłach święty gniew
Ciągnie nas do nieba
Upadli toną w ogniu
Nic nie ma do stracenia.

W czarnych oczach światło
W rękach miecz przeznaczenia
A na ustach święty gniew
Tak, wracamy do nieba.

Nie wiem jak Wam, ale mi się najbardziej podoba ostatnia zwrotka. c:

Aurelie B.

Hm, rób wiersze rymowanie lub nierymowanie, a nie takie trochę. Podoba mi się stwierdzenie "święty gniew".
Nie czuje tego wiersza. Były lepsze. Choć ostatnia zwrotka ma coś w sobie.

N. · Wysłany: Nie 21:57, 31 Mar 2013 Temat postu:

Kim jesteś?

Kiedy prawda jest nicością
I kłamstwo tonie w ciemności
Mierność nierówna mierności?

Jaki demon jest wśród nas?
Ewentualna styczna diabła z
Symetrycznym kręgiem ludzi
Taki senny koszmar na jawie
Ewolucja lewiatana strachu
Świat nie jest taki ludzki.

Bezsenność

Nocami tak mocno czuję, że
Żyję
(Umieram)
Jasny księżyc wtedy oświetla mój
Ołówek
(Nóż)
A ja unoszę go, by jednym
Pociągnięciem
(Ciosem)
Zakończyć swoje dzieło
Istnienia.

Kuba

Fajne wiersze. Pierwszy gorszy, ale dobrzy pomysł z tytułem - pierwszymi literkami wersów.

Świetna idea z antonimami w nawiasach. Straszny koniec. Brrr...

Aurelie B.

Cały czas nie mogę się namyślić, że dało się napisać coś tak genialnego jak Tonąc w oceanie słów. Aaaaaaaaaaaa. Widzisz, jak to idealnie przechodzi z linijki do linijki. To zamknięcie tylu słów w jednym okiełznanym wierszu. Nie potrafię się wyrazić, choć już wiele razy próbowałam.